บันทึกนักสำรวจ ที่ 050 “หมู่บ้านชาวมอแกน”
ในอดีตหมู่เกาะสุรินทร์ เป็นที่พักพิงชั่วคราวของชาวเล ชนพื้นเมืองที่ร่อนเร่อยู่ในท้องทะเลอันดามัน ตั้งแต่เกาะนิโคบาร์ ในประเทศอินเดีย มายังหมู่เกาะต่างๆ ในประเทศไทย ไปจนถึงเกาะสุมาตรา ประเทศอินโดนีเซีย ชนกลุ่มนี้เรียกเผ่าพันธุ์ของตัวเองว่า “มอร์แกน” และด้วยความเจริญก้าวหน้าทางการคมนาคมและการสื่อสารของโลก ทำให้ชนชาวเลหลายกลุ่มเริ่มตั้งรกรากประจำอยู่กับที่ และมีวิถีชีวิตเช่นเดียวกับคนเมืองทั่วไป ชาวเล ณ อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ ก็เช่นกัน เริ่มมีการตั้งรกรากบนหาดต่างๆ ของเกาะสุรินทร์ใต้ แต่ยังไม่เป็นการถาวร ได้สัมผัสและเรียนรู้วัฒนธรรมของชาวเมือง ทั้งชาวไทยและต่างประเทศซึ่งเป็นนักท่องเที่ยว เด็กๆ ชาวเลได้หัดเรียน เขียน อ่านภาษาไทย เช่นเดียวกับเยาวชนไทยคนหนึ่ง แต่ที่แปลกคือ วิถีชีวิตการเลี้ยงชีพและครอบครัวจากทรัพยากรในท้องทะเล ความรู้ ความเข้าใจ ที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับท้องทะเล ประเพณีลอยเรือ การรอนแรมในเรือไม้เพื่อเดินทางไปเยี่ยมเยือนญาติพี่น้อง จากเกาะหนึ่งไปยังอีกเกาะหนึ่ง หรือจากประเทศหนึ่งไปยังอีกประเทศหนึ่งยังดำเนินอยู่ต่อไป มรดกทางวัฒนธรรมซึ่งบรรพชนได้ถ่ายทอดให้มาเหล่านี้ ยังไม่สูญหายไปจากความเป็นชาวมอร์แกนแห่งหมู่เกาะสุรินทร์
